دنیا وتلاش هوس بی خبری چند

پیچید هوای کف خاکی به سری چند

هنگامهٔ اسباب ز بس تفرقه ساز است

غربال کنی بحر که یابی گهری چند

بی رنج تک و دو نتوان آبله بستن

سر چیست به غیر ازگره دردسری چند

محمل کش این قافله نیرنگ حواس است

در خانه روانیم بهم همسفری چند

از عالم تحقیق مگویید و مپرسید

تنک است ره خانه ز بیرون دری چند

صورتگر آیینهٔ نازند درین بزم

چون دستهٔ نرگس به چمن بی بصری چند

با لعل تو کس زهره ی یاقوت ندارد

بگذار همان سنگ تراشد جگری چند

تنها دل آزردهٔ ما شکوه نوا نیست

هربیضه که بشکست برون ریخت پری چند

در وادی ناکامی ما آبله پایان

هرنقش قدم ساخته با چشم تری چند

کو گوش که کس بر سخنم فهم گمارد

مغرور نواسنجی خویشندکری چند

خواب عدمم تلخ شد از فکر قیامت

فریاد ز فریاد خروس سحری چند

از صومعه بازآکه ز عمامه و دستار

سرمی کشد آنجا الم پشت خری چند

با خلق خطاب تو ز تحقیق نشاید

ای بی خرد افسانهٔ خود با دگری چند

بپدل ته گردون به غبار تک و پو رفت

چون دانه به غربال ، سر دربه دری چند